کره شمالی جامعه فناوری را با معرفی PDA خود سورپرایز کرد. ویژگی های این PDA قطعآ مثل خود این کشور منحصر به فرد است:
پی دی ای کره اینها را ندارد:
رادیو: ندارد
جی پی اس: ندارد
وای فای: ندارد
سیم کارت: ندارد
بلوتوث: ندارد
اینها را دارد: دیکشنری، نقشه کشوری، بازی، مدیا پلیر و پردازشگر متن.
با توجه به آیکون هایش به نظر میرسد شبیه یک نسخه مدرسه ای ویندوز(school Windows CE) باشد. بالاترین مدل این PDA که دارای 8 گیگ حافظه و اسلات کارت حافظه میکرو اس دی است در این کشور به قیمت 140 دلار به فروش میرسد. جالب است بدانید میانگین درآمد ماهانه یک کارمند ساده به 1 دلار میرسد. یعنی شهروند کره ای باید 140 ماه یا حدود 12 سال همه حقوقش را پس انداز کند تا بتواند این PDA را بخرد.(+)
باور بکنید یا نه، اگر عمر باطری بالایی داشته باشد خیلی دوست دارم یکی ازشان را داشته باشم. چون:
– کسی که این روزها رادیو خیلی گوش نمیده…
– کلآ من توی زندگی دو مسیر برای رفت و آمد دارم، از خوابگاه به دانشگاه، و از دانشگاه به خوابگاه. این راه رو چشم بسته هم میتونم برم و بیام. پس جی پی اس هم نمیخوام.
– وای فای هم وقتی به درد میخوره که شبکه ای برای متصل شدن بهش وجود داشته باشه که اینجا وجود نداره. پس وای فای هم نمیخوام.
– کلآ آدم گوشی بازی نیستم. خیلی وقتا اصلآ گوشی دستم نیست. دوستانم همیشه به خاطر بی جواب گذاشتن اس ام اس هاشون دلخورن ازم. کلآ سیم کارت نداشته باشه فکر میکنم راحت ترم.
– بلوتوث هم که جز دردسر فایده ای نداره. بلوتوث هم نمیخوام.
و اما اینها رو حتمآ میخوام:
– دیکشنری، به زبان خیلی علاقه دارم و موقعیتم ایجاب میکنه که زبانم رو تقویت کنم.
– پخش موسیقی، مگه بدون هندزفری جایی میرم؟
– پردازشگر متن، به نوشتن علاقه زیادی دارم. از وبلاگ نویسی گرفته تا…
پاپیولارساینس:
پیشرفت تکنولوژی مشکلات مهیبی بوجود آورده‌است. مثلاً آیا یک شتاب دهنده ذرات میتواند یک سیاهچاله بسازد که کره زمین را ببلعد؟ یا سلاح‌های هسته‌ای تهدیدی برای حیات انسان نیست؟ اما هیچکدام به بزرگی مشکل شناخته شده خانم‌ها با این لباس مشکی رنگ نیست! آنهم اینکه «اگر این لباس چسب و بدون جیب را بپوشم، تلفن همراهم را کجا بگذارم؟!!» تکنولوژی مدرن و مد لباس پاسخ را پیدا کردند … لباسی که تلفن همراه است!
ام-درس (M-dress) یک تلفن همراه قابل پوشیدن است که سیم کارت و آنتنش با پارچه اش ترکیب شده‌اند. با وجود اینکه هنوز کامل نشده‌است، حمل یک تلفن همراه را بدون هیچ لوازم جانبی ای ممکن می‌سازد.
برای پاسخ به زنگ تلفن خانم باید دست خود را بالا بیاورد، مثل اینکه تلفن همراه معمولی را به گوش خود نزدیک میکند، و هم بشنود و هم صحبت کند! (پخش کننده صدا و گیرنده آن در سرآستین تعبیه شده‌اند)
هیچ صفحه یا اسکرینی وجود ندارد. پس نمی‌توانید ببینید چه کسی به شما زنگ می‌زد. هیچ راهی هم برای گرفتن شماره کسی نخواهید داشت. فقط می‌توانید یک شماره تلفن را به لباس معرفی کنید. ما به شما پیشنهاد می‌کنیم شماره اپراتوری را ذخیره کنید که شما را به شماره‌ای که می‌خواهید وصل کند. پس فقط کافیست حواستان باشد تلفن همراهتان را جا نگذارید.
دیدید مشکل بزرگ حل شد؟!
به نظر شما با توجه به تصویری که در سایت پاپیولارساینس منتشر شده، این موضوع واقعیت دارد؟
به نظر من ترکیب تلفن همراه با وسایل دیگر ابتکار و خلاقیت زیادی می‌طلبد. برای مثال ترکیبش با خودکار. اما از طرفی فکر میکنم هر چیزی را بهر کاری ساختند. هر وسیله برای رفع نیازهای خاصی طراحی می‌شود. مانند لپ تاپ که هیچگاه جای پی سی را نمی‌تواند بگیرد (از نظر من) و برعکس. نظر شما چیست؟
اگر شما جای مدیران شرکت پاناسونیک بودید و میخواستید ثابت کنید باطری های قلمی شما با دوام ترین باطری های جهان هستند، شاید شما هم این کار را میکردید. کمک گرفتن از یک ربات کوچک و سخت کوش که کارش همین است.
رباتی با دو باطری قلمی
پاناسونیک پارسال نیز کار مشابهی انجام داده بود، رباتی را با استفاده از باطری های با دوامش به مسافرتی 23 کیلومتری فرستاد. ولی اکنون قضیه فرق کرده، چرا که باطری های پاناسونیک هم فرق کرده. اینبار پاناسونیک قصد دارد رباتی را به سفری 500 کیلومتری از توکیو به کیوتو بفرستد. اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، 23 سپتامبر این سفر آغاز و 10 دسامبر به پایان میرسد.
این ربات در طول مسیرش از دو باطری قلمی ساخت شرکت پاناسونیک استفاده خواهد کرد.(+)
پ.ن: به یارو میگن با “توکیو” جمله بساز، میگه:”من خدابس رو دوست دارم، توکیو؟”
لپتاپ از نظر لغوی از دو کلمه ی لاتین، لپ به معنای “ران” و تاپ یعنی “رو” ساخته شده به این معنی که شما از این وسیله روی پاهایتان استفاده میکنید. اما استفاده از لپتاپ ها در این صورت برای خیلی ها دشوار و برای سلامتیشان در زمان های استفاده ی طولانی خطر ساز است. علاوه بر این وقتی لپتاپ را روی پاهایتان میگذارید ممکن است منفذهای خنک کننده ی لپتاپ را ناخواسته بپوشانید که باعث گرم شدن لپتاپ و علاوه بر زیانی که ممکن است برای لپتاپتان داشته باشد باعث آزردگی خودتان نیز خواهد شد.
خوب تکلیف چیست؟
انواع مختلفی از گدجت ها و وسایل جانبی که به شما در این زمینه کمک کنند وجود دارد، ولی ایده ی خلاقانه جدید و نسبتآ ساده ای که به نام Omax laptop stands معروف شده خیلی جالب تر از سایر ایده ها در این زمینه خود نمایی میکند.
نکته ی بارزی که در مورد این زیر لپتاپی خودنمایی میکند قابلیت انطابق آن برای هرنوع استفاده ای در هر موقعیتی است. این وسیله ی پر کاربرد دارای سه مفصل است که انعطاف پذیری زیادی را در اختیار کاربر قرار میدهد.
جنس Omax laptop stands از آلمینیوم است و روی سطح خود دارای منفذهایی برای تخلیه هوای فن لپتاپ و همچنین برجستگی هایی برای جلوگیری از سر خوردن لپتاپ روی سطح آن است.
+سایت سازنده
+تصاویر بیشتر در سایت منبع
بله، باز هم iphone. چیزی که از نظر من استحقاق این همه سر و صدا را ندارد. با دیدن این تصویر در سایت Gadget Lab این سوال در ذهنم شکل گرفت که اگر دکمه دار کردن یک گوشی iphone میتواند انقدر در مقام ایده سر و صدا به پا کند چرا روز اول که استیوجابز به فکر استفاده از رابط تمام لمسی در این گوشی بود هیچ آمریکایی با شعوری در مقام رهگذر از آن طرف ها عبور نمیکرد تا به او بگویید: “هی استیو، چرا فکر میکنی از همه باهوش تری؟”.
نکته اینجاست که آمریکایی های قصه ی ما بی دلیل عاشق میشوند. مثلآ در حالی خودروی نظامی مسلک hummer جزو خودروهای پرطرفدار آمریکاست که تا فاصله ی هزاران مایلی احتمالآ جاده ای پیدا نمیکنند که آنقدر دست انداز داشته باشد که راننده اش به بغل دستی اش بگویید: “برای همین جور موقع هاست که میگم hummer ماشین خیلی خوبیه”.
iphone هم همین طوره. حرفی برای گفتن نداره ولی دربارش زیاد حرف میزنند، فکر میکنند، ایده میدهند و البته تبلیغات میکنند … حتی با گامهایی رو به عقب تبلیغات به پا میکنند، دکمه دار کردن یک گوشی تمام لمسی ایده ی نوآورانه ای نیست.
استیو جابز از نظر من الحق که یکی از مردان بزرگ آمریکاست و قابل تمجید است، ولی نه به خاطر آیفون یا آی پد، بلکه به خاطر شناختی که از بازار و مردم کشورش دارد. آنقدر زیبا محصولات شرکتش را تبلیغ میکند که مطمئن باشید میتواند به هر کسی بقبولاند آی فون خیلی آی فون است!
