وبلاگ ژست مثبت

وقتی یارانه زبان حالیش نمیشود

رفتم انتشارات دانشگاه.
کمی عجله داشتم، فقط چند برگ کاغذ آچار لازم داشتم.
گفتم: دوست من چندتا آچار لطف میکنید؟
گفت: کاغد آچار باید بری از بیرون دانشگاه بخری. این کاغدا یارانه دانشگاست. واسه همینه هر برگ کپی 20 تومن میشه.
گفتم: خوب منم پولشو میدم که…
گفت: نه، بحث پولش نیست. اینجا فقط کپی میگیریم. کاغذ نمیفروشیم.

توی کیفمو گشتم یه برگ آچار سفید پیدا کردم دادم بش گفتم: بی زحمت بیست برگ از رو این برام کپی بگیرین.

مطلبی که خوندید یکی از نوت های من در گودر بود که تعدادی لایک خورد. تعداد لایک ها رو خودتون ببینید:

لایک در گودر

این دنیایه که من و همه شما دوست داریم. دنیایی پر از فرصت های مطرح شدن، حتی اگر قرار باشد برای دل تنگ خودت چیزی بنویسی. فکر میکنم بشر از زمانی که توانست حرف بزند و مخاطب جذب کند به دنبال مخاطب های بیشتر و بیشتر و مطرح شدن بین همنوعان دنیا را آنقدر تغییر داد تا به امروز رسید. روزی که خاطرات روزمره کوچک هم پر از قشنگی و دوست داشتن و دوست داشته شدن است.

روزی که هر کس به اندازه ظرفیتش دیده میشود و این انقلاب بزرگ عصر دیجیتال است.

وب ۲ دنیای جدیدی برای خوانندگان سایت‌ها ساخت و امکانات زیادی به کاربران معمولی داد. همین کامنت‌هایی که ما برای نوشته‌های دیگران می‌گذاریم، یکی از آنهاست. مدتی است بیشتر از متون نوشته‌ها، به بررسی نظرها مشغولم. یافته‌هایی دارم که شاید برای شما هم جالب باشد.
فعلا یکی را می‌گویم ببینم نظر شما چیست!
نزدیک به ۷۰-۶۰ درصد بیان دیدگاه‌ها، بیان دیدگاه نیستند. بلکه نان قرض دادن‌اند. این کامنت‌ها منظورشان اینست که «خوب، حالا نوبت تو ا ِ …» چرا؟ چون غالباً اینطور کامنت‌ها همراه با قید لینک وبلاگ کامنت گذار است و هم حرفی برای گفتن ندارند، صرفاً چیزی می‌نویسند که نوشته باشند. این موضوع در مورد لایک زدن در گودر نیز برقرار است.
البته جسارت به نظر محترم کاربران گرامی نباشد. اما حقیقت امر چیزی جز این ندیدم. از این به بعد شما هم بیشتر دقت کنید متوجه می‌شوید.
حالا نظر شما چیست؟ :)