وبلاگستانی های عزیز، سلام!
مدتی وبلاگ داون بود و طبیعتآ مطلبی هم منتشر نکرده بودم. بعد از حدود سه ماه برگشتم و به زودی در وبلاگم بازهم قلم خواهم زد. باز هم سایت های مختلف وب فارسی و اخبار مختلف حوزه تکنولوژی رو سیخونک خواهیم زد! از اینکه در این مدت اشتراکتان را لغو نکرده اید تشکر میکنم.
تا زمانی که برداشت بد نکنید، برداشت آزاد است.
اول عکسهایی از سطح شهر تورنتو ببینیم. شاید کمی دلمان باز شد(برای مشاهده عکسها در سایز بزرگتر روی آنها کلیک کنید).
این عکسها در هوای مه آلود 13 نوامبر تورنتو گرفته شده. حدودآ مربوط به یک ماه پیش(+).
بریم سراغ هوای پایتخت وطنی:
بدون شرح
حضرت علی (ع): «برای مردم به چیزی راضی باش که برای خود می‌پسندی».
وبلاگنویسان خصوصآ از نوع ایرانیشان، به استثنای بنده، همگی انسانهایی هستند شریف، کم توقع و قانع، سخت کوش، تیز بین و نکته سنج. آماده وبلاگنویسی در هر شرایط جوی، جسمی، روحی، اینترنتی، مادی، معنوی، سیاسی، اجتماعی و خلاصه هر طور شرایط دیگری که فکرش را بکنید.
این گونه اشخاص با کندترین سرعت های اینترنت در جهان کنار می آیند و داغ ترین پست ها را ارسال میکنند. جعبه ی فید خوانشان همیشه خالی است و چشم دوخته شان به مانیتور منتظر شکار عجیب و غریب ترین اخبار و تاپیک های روز است. هنگامی که یک وبلاگ نویس در حال آماده سازی و ارسال پست جدیدش است هیچ کس و هیچ چیز جلودارش نیست و اگر زلزله ی 10 ریشتری میز کار و وسایلش را این طرف و آنطرف پرتاپ کند خواهید دید که به کارش ادامه خواهد داد. اگر از او بپرسید که 1 دقیقه ی دیگر دنیا نابود خواهد شد و در این زمان تو چه آرزویی داری، احتمالآ میگوید میخواهم این خبر را در وبلاگم منتشر کنم!
تمام چیزهایی که یک وبلاگنویس(خصوصآ از نوع ایرانی) احتیاج دارد امروزه در جهان برای بعضی ها «حق مسلم در قانون اساسی» و برای بعضی یک «آرزو» است، بعضی از آنها را اینجا بررسی میکنیم:
1- مسکن(نیمه ضروری): از کافی نت هم میشه استفاده کرد.
2- پوشاک(نیمه ضروی): منتها عرفآ ضروری محسوب میشه.
3- خوراک(کاملآ ضروری): هیچ وبلاگ نویسی بدون غذا نمیتونه به حیاتش ادامه بده، از طرفی هیچ سرویسی امکان وبلاگ نویسی از دیار باقی را ندارد.
4- سیستم(نیمه ضروی): میشه از سیستم کافی نت یا اداره هم استفاده کرد.
5- کیبورد(نیمه ضروری): انواعی از وبلاگنویسی(مثلآ فتوبلاگ) وجود داره که احتیاجی به تایپ کردن پیدا نمیکنید.
6- اینترنت(کاملآ ضروری): این یکی رو هیچ رقم نمیشه بیخیال شد، نهایتش اینه که غیر مستقیم استفاده میکنید.
7- وبلاگ(نیمه ضروری): حتمآ لازم نیست خودتون یه وبلاگ داشته باشید. خیلی از وبلاگ ها امکان ارسال پست میهمان رو دارند. مثلآ همین وبلاگ.
8- مطلب(کاملآ ضروری): شما باید مطلبی برای پست کردن داشته باشید. حتی اگه شده یه کلمه یا یه پیکسل عکس…
9- بازدید کننده(نیمه ضروری): این ممکنه که یک وبلاگ هیچ بازدید کننده ای نداشته باشه و حتی خود نویسندش هم یه بار به وبلاگش سر نزنه.
10- فید(نیمه ضروری): با توجه به چیزی که در مورد بازدید کننده گفتم این یکی نیمه ضروریه.
توجه داشته باشید که موارد نیمه ضروری بعضی موقع ممکن است باشند و بعضی مواقع ممکن است نباشند. ولی موارد ضروری قطعآ هستند.
من فکر میکنم الان همه شون رو دارم:
یک سیستم، یک گوشی موبایل برای اتصال به اینترنت و...
موقعیت من الان بالای کوههایی است که بیش از 1339 متر از سطح آبهای آزاد ارتفاع دارند. نیسم خنکی میوزد و اینجا زیر چادری که برپاکرده ام بسی خوش میگذرد، جای همه ی بچه های وبلاگستان خالی. این توفیق تقربآ اجباری نصیبم شد که در این مکان دل انگیز به تنهایی امشب رو به سر کنم، وبلاگم رو آپ کنم و بعدش کمی به جوانی و زندگی و آرزوها و… فکر کنم. کوهنوردی همیشه از ورزش های مورد علاقه بنده است. امشب کمی هم دلتنگم… با کامنت هاتون دلگرمم کنید.
زیر چادر و بدور از هرگونه هیاهو، داشتم فیدها رو مرور میکردم
منشور کوروش کبیر امروز وارد ایران شد
و اینک پس از سالها دوری ایرانیان، صاحبان بزرگترین تمدن تاریخ بشری، سرافرازترین و بلند آوازاه ترین مردم علم و ادب، فرهنگ و هنر، ایمان و بندگی، از امروز صبح میزبان
کورش کبیر
تکه ای از تاریخ هزارساله ی جگر گوشه ی خود است که پس از سالها دوری و غربت در میان مردمانی که اگر ارزنی از علم و اخلاق و ادب و فرهنگ این سرزمین دیده باشند به حسرت و شیفتگی تمام سعی در بهرمند شدن از آن هر چند به رسم بی رسمی باشد دارند، از این روست که با چنگ زدن بر نشانه های این همه تمدن و بزرگی سعی دارند جزئی از آن را برای مخفی کردن پوچی های تاریخشان تصاحب کنند.
بله امروز صبح اولین منشور حقوق بشری، منشور کوروش کبیر به تنها صاحب اصلی آن که همانا مردمان خداشناس ایرانند تحویل داده شد.
منشور استوانه ای حقوق بشر کوروش، استوانه ای است سفالی که روی دیواره ی آن به خط میخی بابلی اولین حقوق بشری عالم هستی در حدود 40 سطر نگاشته شده. این منشور سال 1879 در نیایشگاهی به نام اسگیله به هنگام کاوش های باستان شناسی کشف شد و تا کنون در موزه ی بریتانیا نگاه داری میشده. البته شاید نتوان به این سادگی گفت نگه داری، غصب کلمه ی بهتری به نظر میرسد.
در مورد این استوانه در دانشنامه ی ویکی پدیا اینچنین میخوانیم:
کوروش دوم یا کورش کبیر، بنیان‌گذار پادشاهی ایران و آغازگر سلسله هخامنشیان، پس از تسخیر بابل، در بابل تاج‌گذاری کرد و اعلام عفو عمومی داد؛ ادیان بومی را آزاد اعلام کرد؛ برای جلب محبت مردم میانرودان (بین‌النهرین)، مردوک که کهن‌ترین خدای بابل بود را به رسمیت شناخته، او را نیایش کرد و سپاس گفت. او هیچ گروه انسانی را به بردگی نگرفت و سپاهیانش را از تجاوز به مال و جان رعایا بازداشت. او تمامی کسانی را که به اسارت به بابل آورده شده بودند گرد هم آورد و منزلگاه آنها را به ایشان بازگرداند. کوروش همچنین قوم یهود را نیز از اسارت و بیگاری در بابل آزاد کرد.
به دستور کوروش، شرح وقایع و دستورات وی روی یک لوح استوانه‌ای سفالین نگاشته شد به عنوان سنگ بنای یادبودی در پایه‌های شهر بابل قرار گرفت.
این منشور امروز صبح ساعت 4 و 25 دقیقه ی بامداد به همرا تدابیر امنیتی ویژه و همچنین هیاتی به سرپرستی “جان کرتیس” مدیر بخش خاورمیانه ای موزه ی بریتانیا از فرودگاه امام به موزه ی ملی منتقل شد. به گفته ی رئیس کل مورزه ی ملی ایران، موزه ی بریتانیا از مدت ها پیش آمادگی خود را برای انتقال این منشور اعلام کرده بود ولی آمادگی های لازم در موزه ی ملی ایران تا کنون فراهم نبوده است.
منشور کورش در ایران
به گفته ی منابع خبری: “لوح کوروش که قرار است به مدت 4ماه در ایران بماند فردا از محفظه ویژه، با حضور رئیس موزه ملی بریتانیا و نمایندگانی از 2 کشور ایران و انگلستان باز و پس از اعتبارسنجی و انجام مراحل مقدماتی برای نمایش عمومی آماده میشود”.
کوروش در این منشور گفته است: “ارتش بزرگ من به صلح و آرامی وارد بابل شد … نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید. من برای صلح کوشیدم. برده‌داری را برانداختم. به بد‌بختی‌های آنان پایان بخشیدم. فرمان دادم که همه مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند و آنان را نیازارند”.
این دومین بار در طول 100 سال کشف شدن استوانه است که به ایران برمیگردد و این اولین باری است که پس از انقلاب اسلامی وارد ایران میشود.
